Sperzone
Het gebied rondom Kleve werd een Britse militaire zone. De Britse troepen wilden niet bespioneerd worden tijdens hun voorbereidingen voor de Rijnoversteek. Het gevolg hiervan was dat een strook van ongeveer 5Km breed , tot aan de straat van Kleve richting Kalkar, tot spergebied werd verklaard. De bewoners uit het gebied die na het einde van de oorlog naar de restanten van hun woonplaats waren teruggekeerd werden daarmee weer voor maanden verdreven. Zes weken na de Rijnoversteek mochten de bewoners weer naar hun huizen terugkeren.Bij hun terugkomst was veel van hun huisraad vernield of verdwenen.
Vanaf 1 mei 1945 echter werd door de Britse bezetter opnieuw een sperzone uitgeroepen die bestond uit een 5 Km brede strook aan de Duitse zijde van grens vanaf Zyfflich tot Kleve en werden de daar wonende mensen weer van huis en haard verdreven. Nu bestond er de angst dat er strijd zou zijn tussen de Hollandse grensbewoners en de Duitse grensbewoners. Voor de tweede keer werden daarmee de bewoners weer voor maanden verdreven. Ook akkers en weiden mochten door de agrariërs niet worden bewerkt. Alleen met een speciale grenspas mocht het gebied worden betreden.
De vluchtelingenstroom die hiermee op gang was gekomen werd voor het grootse deel ondergebracht in het overvolle Bedburg-Hou. In maart 1945 waren hier ongeveer 28.000 mensen, geëvacueerde en voormalige dwangarbeiders, samengebracht. De mensen durfden het kamp niet te verlaten. Elke kleine gunst moest door het militair regime worden goedgekeurd.
In de bakkerij werkten in die tijd 34 bakkers en 20 slagers slachten elke dag 20 st. grootvee van de 3000 st. die rondom het kamp graasde. Varkens waren er na een paar dagen al niet meer. Het karige voedsel voor 28.000 mensen bestond voor het grootste deel uit, met aardappelschillen dikker gemaakte, soep en een snee brood met vet.
